گریه با سیگار

با سیگار نمی شه گریه کرد!
بغض رو می خوره!
در حالی که نمی خوره!
نمی دونم!

خواب دیشب توی ذهنم عبور می کنه

داشتم با یه دختری که هر چی فک می کنم یادم نمی یاد کی بود می رفتم که دیدم شقی کنار دیوار واستاده و تکیه داده به در یه مغازه!

همون شقی با همون چهره ی بیبی فیس! نا خود آگاه متوجهش شدم و رفتم سمتش!

حالش خوب نبود انگار چیزی زده باشه! نشست روی زمین!منم نشستم پیشش در گوشه تصویر داداشش ظاهر شد و دوربین خواب به سمتش چرخید و این جمله ی شقی که شهریار خیلی قدش بلنده با پسری که قد متوسطی داشت قابل تطبیق نبود!

پسری که چک و پوز بنگی ها رو داشت! چیزایی پیرامون گرفتنش گفت!

انگار می دونست چند وقته به شقی فکر می کنم!

خونشون اومد توی ذهنم و شقی خیلی فقیر بود! من به این جمله که باباش توی بازار تهران مغازه داره کمی فکر کردم! و مانتوی شقی رفت و تی شرت سفید زنانه با یه تصویری که یادم نیست موند! وجمله تبدیل شد به باباش توی بازار بزرگ کار می کنه! و هیکل گنده پدرش که زیر یه فرش بزرگ خم شد و مرد! و شقی یه ازدواج ناموفق داشت... و من توی خواب از گرفتنش جا زدم

... و دیگه با بوی نیکوتین سوخته و شکم خالی از صبحونه چیزی یادم نمیاد! جای یه بوسه از شقی گونم رو می سوزونه پایین میره و توی دو تا کفشام سرد می شه!

یاد لباسام می افتم

و موهای شونه نکردم که هر بیننده ای از جمله دختری که توی تاکسی نشسته بود رو به این مفهوم که من یه خرخون الدنگ هیچی ندونم می رسوند. وتو که شاید از کنارم رد شدی یا توی تاکسی بودی و دیدی که من کلم رو کردم توی یه کتاب کلفت و می خوام بکنم توش اما فضا نیست!

کجایی ای که خندانم ز وصلت دوش می دیدی که امشب ناله های زار، زاریهای من بینی!

کجایی ای دنیا که هر چه می کنم آلتم در تو فرو نمی رود!

چرا اینقدر شق و رقی ما از تو آلت خورده ایم یا تو از ما، که نیستم، همان من! تنها تر از ما که با بیست نفر که میک بزنند آلتم را ما نمی شوم! که فرو روفته این مایع روح ته کفشهایم و لگد می شود!

کجایی ای دنیا تابم دهی در پیچ و تابهای پر هوست! شاید سخت می گیرم!
شاید آسان!
شاید متوسط! وااااااااااااااااااای چرا خفه نمی میرم. دون می پاشم برایت که تا درون شرتم بروی و محال است که به در آیی بی حاصل و محصول! یا که فاعل و مفعول!
چرا نبودنم به تخمت نیست دنیا؟
چرا بی من می چرخی؟
چرا وقتی من در خودم قایمم و کله در برفم تو تند تر می چرخی؟
نکند می خواهی مرا به در اندازی که تنها تنها بچرخی!

شیشه های دودی دانشکده یا رفلکس من چه می دانم!

مانیتور های سیاه ال سی دی! که ای کاش ال اس دی بود که گاز می زدمش! که نباشم بر زمین! دستان خسته ام! وااااااااااااااااااااای در من خوره افتاده که بگو می دانی که نامش اسید است و مکیدنیست و آرش دهنت را گاییده که بیا بزن و تو می گویی آرامتر بچوق و پنجره را واکن!

طولانی شد نخوان!

گمشو!

ببخشید هتک حرمت شد!

بده بسوزانم و بریزم بر خاکسترش آب اکسیژنه ی پر حیات را جیز و ویز کند زیر اندامم! سکست را به من نکوب زنیکه!

جق می زنم!

تو هم بزن!

با غرورت و آبغرورت را در خود بریز که باز تولید کنی زباله سانان همرنگت را!

ااااااااااااااااااااااااااااااااااااااااااااااااااااااااااااااااااااااااااااااااااااااااااااااااااااااااااااااااااااااااااااااااااااااااااااااااااااااااااااااااااااااااااااااااااااااااااااااااااااااااااااااااااااااااااااااااااااااااااااااااااااااااااااااااااااااااااااااااااااااااااااااااااااااااااااااااااااااااااااااااااااااااااااااا

ببوس!

بخواب!

خسته ام!